Μια από τις λίγες φορές που ο Κερκυραϊκός λαός σύσσωμος δημιούργησε ένα κοινό συμπαγές μέτωπο, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά του και την τοπική κληρονομιά, ήταν η περίπτωση της πώλησης του Βίδο.

Δεκέμβρης 1976, ένας όμιλος Σαουδαράβων επιχειρηματιών πιέζει για την αγορά του νησιού του Βίδο. Η παραχώρηση θα γίνονταν διαμέσου μιας κάποιας εταιρείας ΛΑΜΔΑ, η οποία με την σειρά της θα το διέθετε στους Σαουδάραβες για ένα διάστημα 30-35 ετών. Κανείς από τους ενδιαφερόμενους δεν είχε καν ενημερώσει τον Δήμο ή την κυβέρνηση για την φύση και την έκταση των κτηρίων που θα κατασκευάζονταν εκεί. Το μόνο γνωστό ήταν πως επρόκειτο να δημιουργηθεί «συγκρότημα επαύλεων υψηλής ποιοτικής στάθμης» για τον παραθερισμό Αράβων μεγιστάνων του πετρελαίου. Σύμφωνα με την πρόταση, αμέσως μετά την υπογραφή της σύμβασης η ελληνική εταιρεία (της οποίας το όνομα αρχικά παρέμεινε μυστικό) θα επένδυε αμέσως 5 εκατ. δολλάρια ενώ αλλά 5 εκατομμύρια θα επενδύονταν τα επόμενα 5 χρόνια.

Πρωταγωνιστής στο ξεπούλημα του κερκυραϊκού νησιού ήταν ο τότε υπουργός προεδρίας Γ. Ράλλης, ο οποίος με πιέσεις και ανοιχτές επιστολές προσπαθούσε να πείσει τον Δήμο και τους κερκυραίους για τα οφέλη που θα λάμβαναν από την πώληση. Τον υποστήριζε ο ΕΟΤ διαμέσου του προέδρου του Τζανετάκη, ο οποίος ισχυρίζονταν πως το νησί αποτελούσε ιδιοκτησία του ΕΟΤ (όπως και τα δύο φρούρια), καθώς του είχε παραχωρηθεί από το ελληνικό κράτος.
Τα επιχειρήματα του Ράλλη ήταν τα εξής:
– Οι Σαουδάραβες θα παραχωρούσαν ετήσιο μίσθωμα 150.000 δολαρίων, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την μετατροπή του Παλαιού Φρουρίου σε μουσείο.
– Δεν ήταν δυνατή η δημιουργία λαϊκών λουτρών στο Βίδο, όπως ζητούσε ο Δήμος αλλά η κυβέρνηση δεσμεύονταν να δημιουργήσει λουτρά με όλες τις ανέσεις για τους κερκυραίους στην θέση «Αλυκές Ποταμού».
– Υπήρχε θέμα «ανοίγματος» στους Άραβες και επί πλέον, υποστήριζε, θα έφερναν συνάλλαγμα, χωρίς δικαίωμα επανεξαγωγής.
– Η παραχώρηση του Βίδο εξυπηρετούσε…ύψιστα εθνικά συμφέροντα και θα ωφελούσε την εθνική οικονομία και την εξωτερική πολιτική της χώρας!

Για την Κέρκυρα ήταν μια εποχή όπου κάποιες ευαισθησίες ήταν αρκετά έντονες. Το κυπριακό ήταν ακόμη φρέσκο στην μνήμη, ένα μόλις χρόνο πριν οι κερκυραίοι είχαν διώξει ένα πλοίο του 6ου Στόλου, το παλαιό φρούριο κινδύνευε να μετατραπεί σε ξενοδοχείο, είχε αρχίσει με διάφορα τεχνάσματα η μαζική πώληση της κερκυραϊκής γης στους ξένους.

Δημιουργήθηκε ένα κοινό μέτωπο από λαό, Δήμο και 20 Σωματεία που εκπροσωπούσαν 40.000 κερκυραίους στην Αθήνα. Αντέκρουσαν τα επιχειρήματα του Ράλλη, υποστηρίζοντας πως η τιμή και η αξιοπρέπεια βρίσκονται υπεράνω των οικονομικών συμφερόντων. Υποστήριζαν πως η νησίδα θα έπρεπε να παραχωρηθεί στον Δήμο για την δημιουργία λουτρών και για να στεγάσει το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, όταν αυτό ιδρυθεί. Ξεκίνησαν έτσι διαμαρτυρίες, κλεισίματα καταστημάτων, συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις. Εν τω μεταξύ άρχισαν να εμφανίζονται και κάποιες επερωτήσεις στην Βουλή εκ μέρους του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ.

Η διαμάχη θα κρατήσει γύρω στους 4 μήνες. Τελικά, βλέποντας τις αντιδράσεις των Kερκυραίων, τον Μάρτη του 1977 ο Γ. Ράλλης θα δηλώσει στην Βουλή πως το σχέδιο παραχώρησης του Βίδο ματαιώνεται οριστικά.

 

* * *

Διαβάστε επίσης...