Μετά την επαναστατική θύελλα της περιόδου 1918-1924 ο καπιταλισμός περνά στη μερική σταθεροποίηση της περιόδου 1924-1928. Στην Ελλάδα η περίοδος αυτή αρχίζει με καθυστέρηση, διαρκεί λιγότερο και είναι πιο ασταθής. Αυτό οφείλεται στις συνέπειες που είχε για την ελληνική οικονομία η τυχοδιωκτική μικρασιατική εκστρατεία, η καταλήστευση του λαού και η περαιτέρω εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο.
Η άρχουσα τάξη προσπαθεί να τερματίσει την πολιτική αστάθεια με τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου τον Ιούνη του 1925, η οποία και ανατρέπεται τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς από στρατιωτικό κίνημα με επικεφαλής τον Κονδύλη, ενώ το Σεπτέμβρη αποτυγχάνει το στρατιωτικό πραξικόπημα Ζέρβα-Ντερτιλή.
Απομεινάρια της Ελαιουργίας (ΑΕΒΕΚ) όπως ήταν τον Απρίλη του 2008
Στη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου δημιουργούνται έκτακτα στρατοδικεία για τη δίωξη των πολιτικών του αντιπάλων, ενώ με συλλήψεις συνδικαλιστών από το καθεστώς, στο 3ο συνέδριο της ΓΣΕΕ το Μάρτη του 1926, επικρατούν στη διοίκησή της οι δεξιοί ρεφορμιστές.
Στις 20 Οκτώβρη επίθεση της χωροφυλακής και στρατιωτικού τμήματος σε διαμαρτυρόμενους επισιτιστές της Αθήνας που βρίσκονταν στα γραφεία του Εργατικού Κέντρου, καταλήγει με έναν νεκρό εργάτη και τρεις τραυματίες.
Στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη το «Ενιαίο Μέτωπο» παίρνει 4,38% των ψήφων και εκλέγει 10 βουλευτές.
Την ίδια εποχή στην Κέρκυρα
Η Κέρκυρα τότε έχει ακόμα ανθούσες βιομηχανίες, λειτουργεί ένα από τα αρχαιότερα εργατικά κέντρα της χώρας και το εργατικό κίνημα έχει επιτυχείς παρεμβάσεις στους χώρους δουλειάς πριν ακόμα από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η κατάσταση των εργατών, τα συνδικαλιστικά προβλήματα, αλλά και οι επιτυχίες του κινήματος προκαλούν συχνά δημοσιεύματα στο «Ριζοσπάστη», όπως αυτό της 13ης Νοέμβρη 1926. Πρόκειται για ανταπόκριση της 8ης του μήνα η οποία αναφέρεται στην κατάσταση στα εργοστάσια της Ελαιουργίας και Δεσύλλα, με τον τίτλο:
«Ο αγών των εργατών Κερκύρας»
Στον υπότιτλο σημειώνεται ότι «εργάζονται υπό τους πλέον φρικτούς όρους», ενώ ο ανταποκριτής υπογράφει ως «Εργάτης Ανταποκριτής».
«Η κατάσταση που δημιουργήθηκε για τους εργάτες όλης της χώρας μας μετά τον ευρωπαϊκό πόλεμο, δεν μπορούσε να μην αφήση ανεπηρέαστους και τους εργάτες Κερκύρας. Οι όροι και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν είναι φρικώδικοι. Δουλεύουν μέσα στα ανθυγιενέστερα και ελεεινά εργοστάσια 10-11 ώρες χωρίς κανένα ενδιαφέρον, καμμιά φροντίς να λαμβάνεται από το επίσημο κράτος, πέρνωντας ένα μεροκάματο εξευτελιστικό. Απέναντι όμως στην κατάσταση αυτή οι εργάτες της Κερκύρας έμεναν ανποργάνωτοι, δεν είχαν καταλάβει ακόμη ότι μόνον με την οργάνωση θα κατορθώσουν να επιτύχουν το οκτάωρο, ν΄ αυξηθούν τα μεροκάματα, να καλυτερεύσουν τη ζωή τους.
Τώρα όμως τελευταία μιά κίνηση άρχισε και στην πόλη μας για την οργάνωση των εργατών. Πρώτα έδωσαν το παράδειγμα οι εργάτες ελαιουργοί οι οποίοι δουλεύουν μέσα στα ανθυγιεινά εργοστάσια γεμίζοντας τα καζάνια όπου γίνεται η εξαγωγή από τους ελαιοπυρήνες του λαδιού που χρησιμοποιείται κυρίως για σαπούνι. Για την εξαγωγή του λαδιού αυτού γίνεται χρήση και οινοπνεύματος που η ύπαρξή του είναι και ο λόγος της αδιάκοπης απειλής μιας πυρκαϊάς ή μιας ανατινάξεως των εργοστασίων. Οι υγιεινές συνθήκες επίσης είναι τέτοιες ώστε πολλοί προσβάλλονται από φθίση. Η εισπνοή όλη την ημέρα των αναθυμιάσεων του πυρηνόλαδου, του οινοπνεύματος κλπ λιώνει τα πνευμόνια των εργατών. Μπροστά λοιπόν σ΄ αυτή την κατάσταση οι ελαιοπαραγωγοί πρωτοστατούντων των νέων, φτιάξανε ένα σωματείο, του οποίου το καταστατικό εψηφίστηκε ήδη. Έτσι θα μπορέσουν οργανωμένοι και έχοντας επι κεφαλής μια διοίκηση από συνειδητούς εργάτες να αγωνιστούν για τα αιτήματά που τους ενδιαφέρουν.
Η ίδια κατάστασις παρατηρείται επίσης και στους εργάτες του εργοστασίου σχοινοποιείας Δεσύλλα. Στο εργοστάσιο αυτό δουλεύουν περισσότεροι από 600 εργάτες κι εργάτριες, παίρνοντας κι΄ αυτοί ένα μικρό μεροκάματο που δεν μπορούν να ζήσουν μ΄αυτό. Πολλές φορές δοκιμάσανε να οργανωθούνε πρόπερσυ το πετύχανε. Ο εργοδότης όμως μόλις το έμαθε αυτό έκλεισε το εργοστάσιό του και μας έρριξε στο δρόμο λέγοντας ότι θα ξανανοίξη το εργοστάσιο τότε μόνο, όταν διαλυθή τελείως το Σωματείο.
Μπροστά λοιπόν σ΄ αυτή τη στάση του εργοδότη, υποστηριζομένου και υπό των ενταύθα αρχών, των επισήμων αντιπροσώπων του αστικού κράτους, οι εργάτες σχοινοποιοί ηναγκάσθηκαν να γονατίσουν και να ξανάρθουν στο εργοστάσιο, θυσιάζοντας 5-6 συναδέλφους των που είχαν αγωνισθή θαρραλέα για τα συμφέροντά τους.
Από τότε δεν έγινε πια καμμιά προσπάθεια για την επανίδρυση του Σωματείου. Και όμως η αμείλικτος ανάγκη φωνάζει οργάνωση, οργάνωση.
Το παράδειγμα των ελαιοπαραγωγών πρέπει να το ακολουθήσουν όλοι οι εργάτες της Κερκύρας για να αγωνισθούν για την καλλιτέρευση της ζωής των ενάντια στους εργοδότες και το αστικό κράτος».
Γιώργος Ζούμπος
http://bibliokerkyra.blogspot.it/
όπως δημοσιεύτηκε στην εφημ. «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ», 21-12-2010
* * *
Leave A Comment