Στις αρχές του 18ου αιώνα η Κέρκυρα δεν διάθετε ένα νοσοκομείο αλλά χάρη στην πρωτοβουλία και την ευσπλαχνία ενός ιδιώτη, του Zuanne Dilotti, που ανήκε στην συντεχνία των εμπόρων, κατάφεραν να χτίσουν ένα. Ο Dilotti επωμίσθηκε το κόστος ανέγερσης και την επίπλωση, συνέστησε επίσης και το καταστατικό λειτουργίας του ιδρύματος. Το αφιέρωσε στην Παναγία και ειδικά στην αδελφότητα της Beata Vergine del Rosario ,κρατώντας για αυτόν και για τους κληρονόμους του το δικαίωμα συμμετοχής στην διαχείριση με τον τίτλο του προστάτη/ευεργέτη.
Η βενετική σύγκλητος επικύρωσε αυτές τις ενέργειες με ένα διάταγμα στις 22 Σεπτεμβρίου 1731. Το παράδειγμα του Zilotti το μιμήθηκαν και άλλοι προσφέροντας δωρεές και το νοσοκομείο θα μπορούσε πραγματικά να περιθάλψει πολλούς άλλους άρρωστους αν δεν είχε τόση μικρή χωρητικότητα. Η οικογένεια Zilotti, βλέποντας αυτήν την συμμετοχή, σκέφτηκε να το μεταφέρει σε μια άλλη τοποθεσία, κάνοντας το πιο ευρύχωρο. Σκέφτονταν μάλιστα να το εφοδιάσουν και με ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο πάντα στην Beata Vergine del Rosario που μέχρι τότε φιλοξενούνταν στην εκκλησία της Annunziata.
Επειδή η πόλη ήταν πυκνοκατοικημένη και στενόχωρη, σκέφτηκαν να το πραγματοποιήσουν σε ένα τμήμα της σπιανάδας το οποίο είχε μελετηθεί και πάρει έγκριση από τους μηχανικούς του Schulenburg.
Στις 8 Μαρτίου 1740 βγήκε το διάταγμα που καθιέρωνε την ίδρυση του νοσοκομείου μαζί με αυτήν του παρεκκλησιού και το οποίο διέταζε τον τότε γενικό προβλεπτή Loredan να βρει την κατάλληλη θέση. Η τοποθεσία βρέθηκε και επικυρώθηκε στις 22 Ιουνίου 1741. Ξεκίνησε το εργοτάξιο για το παρεκκλήσι αλλά δεν ξεκίνησε αυτό του νοσοκομείου, το οποίο έπρεπε να αναγερθεί υπό την φροντίδα του Zilotti. Είχαν ξεσπάσει αντιδράσεις και οι αντίθετοι είχαν απευθυνθεί στην ίδια την Βενετία ζητώντας της να μπλοκάρει τα έργα. Τελικά τα έργα εγκρίθηκαν με τρία διατάγματα (δύο του 1745 και ένα τελευταίο του 1748). Δυστυχώς εν το μεταξύ είχε πεθάνει ο Zilotti και υπήρχαν πολλές έριδες μεταξύ των κληρονόμων. Τα ποσά που αυτοί οι τελευταίοι παραχωρούσαν για το ήδη νοσοκομείο ήταν αμελητέα και οι δωρεές ίσα ίσα που έφταναν για την συντήρηση του. Η ανέγερση ενός νέου νοσοκομείου φαίνονταν πλέον απίθανη λόγω έλλειψης πόρων.
Το 1773 πεθαίνει στην Βενετία ο πρώην καθολικός επίσκοπος Giacomo Francesco Canal. Στην διαθήκη του άφηνε εντολή να επενδυθούν τα χρήματά του στο τοπικό ενεχυροδανειστήριο της Κέρκυρας και με τα κέρδη να χτιστεί το καινούργιο νοσοκομείο. Μέχρι το 1779 δεν μπόρεσε να διατεθεί το αρχικό ποσό της διαθήκης (περίπου 1330 τσεκίνια ) και στα επόμενα 15 χρόνια μετά βίας διπλασιάστηκε. Το ποσόν δεν έφτανε και έτσι οι Βενετοί και Έλληνες ευγενείς, με επικεφαλής τον Σπύρίδωνa Παλατσόλι Σκορδίλη, οργάνωσαν δωρεές και εράνους.
Στην επιστολή του προς την Σύγκλητο την πρώτη Σεπτεμβρίου 1795 ο γενικός προβλεπτής Aurelio Widmann αναφέρει ότι τα έργα είχαν αρχίσει πριν από δύο μήνες και καθησυχάζει την Σύγκλητο γράφοντας ότι για αυτό το έργο οι δαπάνες για την Γαληνοτάτη δεν θα υπερβούν το αποφασισμένο από το προϋπολογισμό ποσό για την φρουρά της Κέρκυρας. Η επιστολή συνοδεύεται από δύο σχέδια του καινούργιου νοσοκομείου το οποίο, όπως υπογραμμίζεται, θα ήταν προσιτό σε όλους τους χριστιανούς, και ορθόδοξους και καθολικούς, σε άντρες και γυναίκες.
* * *
